Dyslexie héb je niet, je kan het krijgen. Bij sommige kinderen met dyslexie en dyscalculie had het nooit zo ver hoeven te komen als men het kind in zijn ontwikkelingsritme beter had gevolgd. Dwingen om sneller schoolrijp te worden kan catastrofale gevolgen hebben. Dat stelt de Nederlandse ontwikkelingspsycholoog Ewald Vervaet.
Vervaet vreest dat het Vlaamse onderwijssysteem niet de goede kant uitgaat. Ewald Vervaet is duidelijk: dyslexie en dyscalculie bestaan, maar hoeven niet de proporties aan te nemen die ze nu doen. Dat zegde hij op de Boekenbeurs, waar hij woensdag zijn tweede bestseller Naar school, psychologie van 3 tot 8 voorstelde.
Dyslexie is een stoornis waarbij kinderen letters en woordbeelden gaan verwarren. De ‘b’ wordt een ‘p’, ‘mak’ wordt ‘kam’… Dyscalculie is hetzelfde, maar dan met cijfers. “We zullen dyslexie en dyscalculie nooit helemaal uit de wereld kunnen helpen”, begint de Zeeuws-Vlaander met het Oost- Vlaamse accent. “Maar ze hebben alles te maken met verbindingen tussen twee specifieke regio’s in de hersenen. De hersenen moeten verbindingen tussen die regio’s leggen. Hersencellen hebben namelijk uitlopers en die kunnen al groeiende contact met elkaar maken. Als dat nog niet is gebeurd en we gaan het dan heel hard pushen, dan worden andere, foute verbindingen gelegd. De locatie in de hersenen van die regio’s is aangeboren, dyslexie en dyscalculie niet.”
Vervaet heeft iets tegen de kalenderleeftijd waardoor kinderen op een bepaalde leeftijd in het eerste leerjaar moeten zitten. Net zoals hij gruwt van het te vroeg leren schrijven, lezen en rekenen. Hij is een groot voorstander van het volgen van de ontwikkelingsfasen die een kind heeft doorlopen en niet van het volgen van zijn biologische leeftijd.
| Bron: | Medinews |
| Datum: | 12 november 2007 |